Villa - Demoire

Met een klap liet Dawn de deur dicht vallen. Alle spullen waren binnen. Haar hele leven in Californië moest ze achterlaten om in Londen te gaan wonen. Konden haar ouders niet gewoon in Californië blijven? Nee hoor, pappie had hier beter werk. Ze hield van Californië. Het was de plek waar ze vrienden had. Hier kreeg je waarschijnlijk alleen maar van de truttige schoolmeisjes. Oh ja ze moest een uniform aan op school. Het lelijke ding hing al in haar kast op haar kamer. Het enige wat hier mooi was, was het huis waar ze in woonde. Ze had een grote kamer met inloop kast en een eigen grote badkamer. Mocht ook wel na alles wat ze had opgeofferd. 'Alle spullen zijn in huis!' riep ze met een geïrriteerde stem. Hier na stampte ze de trap op naar de kamer die op zolder was gelegen. Ze gooide haar tas ergens in een hoekje neer en plofte op haar bed. Ze pakte een foto van haar nachtkastje en bekeer die eventjes. Het waren haar, en haar vroegere vriendje. Hem had ze ook moeten verlaten omdat ze naar Londen moest. Ze zette de foto terug op het nachtkastje en liep haar kast in. Het was ochtend en ze moest nog bedenken wat ze aan ging doen. Ze trok een nieuwe sweater en een roze broek uit de kast. Hieronder zou ze wel all-stars aan doen. Het was weer eens winter in Engeland. Iets waar ze in Amerika nooit last van had aangezien het daar toch wel warm was. Ze trok haar schoenen, lange joggingbroek en sweater uit en draaide het slot van haar kamer op slot waarna ze haar haar uitgekozen kleren mee nam naar de badkamer. Ze douchte eventjes snel en deed dan haar kleren aan. Hierna deed ze wat make-up op en föhnde haar, haar. Ze liep naar beneden toe waar ze snel een boterham naar binnen propte. Waarna ze naar buiten liep. Kijken of hier nog wat te doen was.

Christof liep met zijn tas om een schouder langs de villa's. Het scheen dat de verhuizers al zijn spullen, die van zijn ouders en zijn zusje al naar hun huis hadden gebracht. Terwijl zijn ouders samen met hun zusje eerst een paar oude vrienden in Londen gingen opzoeken had Christof besloten om zijn nieuwe huis maar eens te bekijken. Verhuizen was voor hem niet vreemd. Dit was nou al het derde land in zijn hele leven waar ze naartoe verhuisd waren. Inmiddels had Christof voor de zekerheid maar een stuk of vijf talen geleerd. Hij viste de huissleutels op uit zijn zak. Nummer 52 had zijn vader gezegd. Hij had hem ook nog aangeboden om de limousine te nemen maar dat had Christof geweigerd. Hij zou wel lopen. En nu liep hij dus hier, door de straten van de villawijk. Christof was zo druk met het zoeken naar het juiste huisnummer dat hij het meisje dat net uit haar eigen huis kwam niet had gezien en volop tegen haar aan botste. Hij greep haar vast voordat ze misschien in de sneeuw zou uitglijden en vallen. ''Sorry, ik loop niet op te letten'' zei hij verontschuldigend en liet het meisje weer los.

Dawn stapte haar huis uit en liep het paadje dat naar haar huis liep af. Ze smste wat met haar vrienden uit Californië en speelde ondertussen een spelletje op haar mobiel toen ze tegen iemand op knalde. Bijna gleed ze uit in de sneeuw maar werd net vastgepakt door de jongen waar ze tegen aan liep. 'Sorry, ik loop niet op te letten' hoorde ze hem zeggen. Ze grinnikte eventjes. 'Is niet erg, ik was ook niet echt aan het opletten' zei ze met een vriendelijke glimlach. 'Woon je hier ook?' vroeg ze dan, de jongen leek haar aardig dus ze besloot maar een gesprek met hem aan te knopen. Nieuwe mensen ontmoeten kon eigenlijk nooit kwaad. Ze bekeek de jongen eventjes, hij leek niet veel ouder dan zij zelf. Een jaar of negentien/twintig schatte ze hem.

Gelukkig voor Christof werd het meisje niet kwaad. Als er iets was wat hij niet kon gebruiken dan was het wel ruzie. ''Ja, tenminste dat denk ik. Ik heb het juiste huis nog niet gevonden'' grijnsde hij een beetje onhanding op de vraag van het meisje of hij hier ook woonde. ''Waarschijnlijk daar ergens aan het einde van de straat'' zei hij daarna en maakte een klein achteloos gebaar naar de villa's verderop in de straat. ''Ook pas verhuisd?'' vroeg hij daarna aan haar. Het was niet moeilijk dat te zien. Hert meisje was iets te gebruind om al een tijdje in Engeland te wonen waar de zon bijna nooit scheen en ze praatte een beetje met een Amerikaans accent dus Christof had zo het vermoedde dat ze uit Amerika kwam. ''Mijn naam is trouwens Christof'' stelde hij zichzelf voor.

Dawn lachte, 'Al vaak verhuisd vroeg ze dan, of kom je hier gewoon uit de buurt en wouden je ouders een groter huis?' vroeg ze dan nieuwsgierig. 'Nee ik ben gister overgevlogen vanuit Californië naar hier' antwoordde ze op zijn vraag. 'Best raar eigenlijk, in Californië was het echt warm gister, kom ik hier aan is het winter' zei ze dan met een lachje. De jongen stelde zich dan voor als Christof. 'Leuke naam' zei ze met een lachje. 'Ik ben Dawn' zei ze dan. 'Ja, klopt, rare naam' ze knikte eventjes op haar eigen antwoord.

''Helemaal niet. Hij is mooi'' zei Christof kalm toen het meisje zich voorstelde als Dawn. Het was een aparte naam. Eentje die je niet vaak hoorde en dat vond Christof wel mooi. ''Dit is al het tweede land waar ik naartoe verhuis in mijn leven en al de zevende keer gewoon van huis. Ik ben zelf ooit geboren in Duitsland. Een paar jaar terug vonden mijn ouders het leuk om naar Frankrijk te verhuizen. En nu zijn we gisteren van Parijs naar Londen gevlogen'' zei Christof. Hij haalde even zijn schouders op. ''Je raakt eraan gewend'' zei hij erbij. ''Eergisteren in Parijs was het ook niet bepaald koud. Er lag geen eens sneeuw. Maar ja, hier zit je dichter bij de kust. Dat maakt Engeland direct een stuk kouder'' zei Christof daarna.

Dawn glimlachte dan. 'Dank je' zei ze maar op het compliment op haar naam. Ze luisterde dan naar wat de jongen te zeggen had, het bleek dus dat hij in Duitsland was geboren en toen naar Frankrijk was verhuist en dan naar Engeland. 'Niet echt een rustig leven, en het is in Engeland inderdaad een stuk kouder' merkte ze dan op. 'Ik heb mijn hele leven in Californië gewoond, had daar al mijn vrienden en ik kende eigenlijk iedereen. Dus vervelend om te verhuizen vond ik het wel' zei ze dan. 'En blijkbaar wonen in deze week ook alleen maar tutjes behalve jij en ik. Verwende rijkelui kindjes' zei ze, en ze rolde eventjes lachen met haar ogen.