Gedachtes en gevoelens op een rijtje

Erica liep naar het bos toe, een beetje in de war. "Pfff.." zuchtte ze. Liefde, verwarrend onderwerp was het. Je wist niet wanneer je het kon verwachten en bij wie. Nooit kwam het goed uit, dat je op precies de goede persoon viel bijvoorbeeld. Erica hield van de moeilijke tiepjes, daar moest je moeite voor doen. Natuurlijk moest ze al meer moeite doen omdat ze niet op jongens viel maar op meisjes, iets waar ze zich niet voor schaamde. Toch, soms zou ze willen dat het allemaal wat eenvoudiger was. Jongens waren veel makkelijker om mee om te gaan, dus vast ook makkelijker in een relatie. Dat een relatie makkelijk gebroken was wist Erica ook.
Tot nu toe had ze één keer echt een vriendin gehad, Michelle. Een mooi gebruind meisje, met zwarte haren. Erica was helemaal gek van haar, wilde alleen nog met haar zijn. Tot Michelle het uitmaakte omdat ze verliefd was geworden op een jongen. Erica had zich verraadden gevoeld. Alsof ze als meisje niet goed genoeg was... Erica had zich weken opgesloten op haar kamer, viel enorm af en was zelfs een tijd emo. Toen kwam ze in een praatgroep voor homo-sexualiteit en hoe ermee om te gaan. Iedereen had erg met haar meegeleefd en langzaam aan was ze er weer bovenop gekrabbeld. Het haar had ze gehouden, ze was ervan gaan houden in haar emo-periode.
Erica zuchtte weer. Leven was zwaar met een grote last op je schouders. Soms lastiger dan anderen zouden begrijpen. Zo liep ze verder, nadenkend over haar leven, zichzelf en toch soms over Ciara. Ze had haar niet meer uit haar hoofd weten te zetten. Voet voor voet zette ze voor zich neer. Ineens hield ze het niet meer. "Ik ben verliefd!" galmde het door het bos. Zo, dat was eruit. Erica keek om, van achter klonken voetstappen. Hopelijk was het niet Ciara...

Catelin was gaan wandelen. Achter haar aan huppelde de enthousiaste Crepe die in een paar stappen haar ingehaald had en huppend voor haar sprong. Haar roze Versace tas blonk in het zonlicht. "Ohw Godfrey!" Verbaasd staarde Catelin voor zich uit. Ze had het geroepen voor ze er erg in had. En blijkbaar scheelde het haar niet echt veel. Catelin dacht na. Vond JAck haar werkelijk leuk? Ging hij nog eens met haar mee naar huis? Haar moeder stond vast klaar met het eten dus ze moest zich lichtelijk een beetje haasten. Catelin trok aan de riem van Crepe en haakte het haakje los, zodat Crepe uitgelaten achter een konijn aan kon gaan. Catelin zuchtte. Crepe kwam altijd vanzelf terug. Waarschijnlijk netzoals nu. Ze hield de lijn in haar hand en die drukte nu tegen haar handpalm aan. Ze schudde even haar hoofd. Maar keek toen rond. Het bos zag er mooi uit in de zomer. De bomen wierpen schaduwen over het groene mos. Dat bijna overal te bekennen was, behalve waar de bladeren dik opgehoopt lagen langzaam te wachten, totdat ze lichtelijk zouden aanbranden. Ze keek om zich heen en zach dat Crepje kwam aangerend. Ze had een tak in zijn bek. Catelin glimlachte. En ze zag dat Crepe langzaam hijgde. Ze keek naar hem en aaide over zijn bol. "Ouwe snelheidsmeter." Ze wist dat Crepe zelf in de gaten had hoever ze kon gaan met rennen. Maar soms had ze het idee dat Crepe de hele wereld aankon. Catelin glimlachte. Ze was best gelukkig. Ondanks dat ze soms een pijnigend gevoel en een klein klaagje van haar maag te horen kreeg. Zodat ze weer merkte dat ze vloeide. Catelin keek naar haar benen. Zou hier iemand in de buurt zijn? Ze kruiste haar benen voor het geval dat. Dit was niet de leukste tijd van de maand. Ze zuchtte hoorbaar en opserveerde het bos nogmaals. Wachtend tot een menselijk of een ander wezen zich op haar pad begaf.

{Als mod moet ik zeggen dat je een beetje op je spelling moet letten. "ze moest zich lichtelijk een beetje haasten" kan niet, dat is dubbelop. Of lichtelijk, of een beetje maar niet beiden.}

Erica hoorde geblaf van achteren. Terwijl ze zich omdraaide zag ze een hond aankomen, een grote herder die vol op Erica afrende. Erica stapte snel aan de kant zodat die verder kon rennen, er kwam een meisje achteraan. Ze liep een beetje raar en Erica moest nadenken wat er aan de hand was. Ze besloot dat het niet uitmaakte, maar echt zin in contact had ze niet. Erica zuchtte, er zou ook ooit iets wel volgens plan gaan om haar heen. Altijd liep alles mis, altijd waren er problemen waar ze mee te maken had. Waardoor zij soms psychische problemen kreeg. 'Er zou een soort praatgroep hier moeten komen,' dacht Erica. 'Voor mensen met problemen die ze met een hechte groep wel willen delen.' Zoals het er was toen zij problemen had, Erica wist nu hoe het was om met anderen te praten over haar problemen. Want één van haar problemen was dat ze in moeilijke periodes alleen op zichzelf vertrouwde, niemand anders had ermee te maken vond ze. Erica wist dat dat wel zo was, maar op dat soort momenten ging het alleen daarover in haar hoofd. 'Je kan niemand vertrouwen, ze praten alles door zodat jij voor paal staat,' zeiden haar gedachtes dan. 'Je staat alleen met je problemen.'
Erica ging tegen een boom aanzitten. Haar hoofd zat te vol met van alles. Haar hoofd deed ze tussen haar benen. "Why is it so hard to be me..." snikte ze zachtjes. "Why does it look like nobody's there for me when I need it?" Haar zoute tranen vielen tussen haar benen door op de aarde en lieten donkere stipjes af. Erica begon steeds harder te snikken. Nu ze eenmaal begonnen was met huilen was er geen houden meer aan. "Why does nobody care about me, why do I have to do it all alone?"

Catelin zwierde haar Versace-tas hoger om haar arm. En liet Crepe even haar gang gaan. Ze keek even naar de zon, die hoog aan de hemel stond nu het zomer was. Ze vond het heerlijk, die zomer. Ewenlange strandwandelingen op het zand, dat langzaam onder je voeten begon te kriebelen. Ze zou dan schelpen verzamelen. En de mooiste op haar akmer leggen.Catelin glimlachte. Ze dacht aan het strand en aan de zon. Opeens hoorde ze een zacht gesnik. Mogelijk van een meisje. Ze keek om zich heen. Haar oog viel op een meisje dat tegen een boom zat. De boom wierp een schaduw over het landschap. Waarbij ook het meisje te ontdekken viel. Ze keek even in de schaudw. Blijkbaar had het meisje wat te voorduren gehad. Catelin wist niet precies wat er aan de hand was. Maar ze vond het zelf ook niet leuk als iedereen haar zielig vond, wanneer ze verdriet had. Ze keek naar het meisje. Medelijden had ze toch wel, ookal wist Catelin niet wie het was en waarom ze huilde. Maar besloot er niet naar te vragen. Ze hurkte naast het meisje neer. Ze sloeg een arm om haar heen. Niet zeker-wetend hoe ze zou reageren. Catelin keek haar met een troostende blik aan. Terwijl ze ietsje verderop Crepe hoorde aankomen. Ze keek naar het meisje. "Hoi, ik ben Catelin.. Wie ben jij?" Ze glimlachte naar het meisje. En keek naar Crepe die aan kwam hollen. Misschien was het meisje voor Crepe bang. Dus besloot Catelin haar te laten gaan zitten. Crepe stond naast haar. Vragend met een stokje in haar bek. Ze keek haar vragend aan. Met een veelzeggende blik van: 'Wat is er aan de hand?' Catelin streek over Crepe's bol. Maar ontfermde zich daarna over het meisje. "Je hoeft niet bang te zijn. " Catelin wist niet goed hoe ze het moest zeggen. Maar als het aan haar lag kon ze haar alles vertellen. Maar het meisje zou haar waarschijnlijk niet in vertrouwen nemen. Ze schudde even haar hoofd. Maar glimlachte toen even. Daarna ging ze naast het meisje zitten en keek haar tientallen seconmden aan. Wachtend op een antwoord van het meisje. Ondertussen aaide Catelin zachtjes over de rug van het meisje. Ze had echt medelijden. Ze zou wel even zodadelijk bellen dat ze later thuis was.

Erica voelde ineens een arm over haar schouders. Geschrokken deinsde ze achteruit, ze kende het meisje naast haar niet eens. De stem probeerde haar gerust te stellen. 'Ja hoor, een onbekende die je gerust wil stellen,' zei de harde stem in haar hoofd. 'Dat geloof je toch niet echt he? Ze probeert waarschijnlijk te voelen waar je portemenee zit ofzo. Mensen stellen niet zomaar iemand op hun gemak, niet voor niks.' Erica kon het niet helpen, ze moest wel luisteren naar de stem. De tranen begonnen nog sneller te stromen. "Wat moet je van me," riep Erica verward. Op dit soort momenten had ze geen controle over zichzelf, ze handelde naar de stem in haar hoofd. "Ga weg!" In haar ogen stond geen woede, eerder angst. Angst dat ze het niet in de hand had wat er gebeurde. "Laat me met rust!"
Erica stond snel op en rende weg, de tranen vlogen door de lucht. Haar arm hield ze voor haar gezicht, zodat niemand haar verwarde gezicht zag. 'Waarom zei ik dat nou weer,' dacht ze. 'Dat meisje deed alleen maar aardig..' Ze stopte met rennen. 'Omdat ze je toch maar zou gebruiken. Doe toch niet zo naïef, zo zit de wereld niet in elkaar,' drilde de harde stem door haar hoofd. Het klonk niet als haar eigen stem, eerder die van een man. Erica's benen begonnen weer te lopen, nog steeds weg van het meisje dat zo aardig tegen haar deed. Resoluut draaide Erica zich om.
Zodra ze weer bij het meisje was liepen de tranen niet meer over haar wangen. "Sorry," mompelde ze. "Ik heb mezelf niet altijd in de hand, ik ga ervoor naar een psycholoog. Het is alleen zo moeilijk.." De tranen kwamen toch weer opzetten, hoewel Erica het niet wilde. Waarom kon ze zichzelf niet gewoon in de hand houden? Met een ruwe beweging van haar arm veegde ze ze van haar wangen. "Ik heb gewoon een rotleven..." Haar stem raakte verstikt door tranen. Weer zakte ze door haar benen en begon hartverscheurend te huilen.

Catelin keek verschrikt op. De stemmen van het meisje gutsten door haar hoofd. "S..Sorry zo bedoelde ik het niet." Catelin ging op haar hurken zitten. Haar pumps groeven kleine beetjes modder uit het gebied waar ze zat en utieindelijk keek ze naar het meisje. Ze liep weg. Catelin bleef verward achter. Ze aaide Crepe over zijn bol. Daarginds zag ze het meisje zich een paar keer omdraaien. Maar toch weer omkeren. Ze wist niet wat ze moest. Dat was duidelijk. Uiteindelijk kwam het meisje naar haar toe. Catelin keek haar aan. Hun ogen ontmoetten elkaar. Ze keek nog steeds naar het meisje en glimlachte."Maakt niet uit. Hoe heet je ? Ik ben Catelin. " Ze hurkte naast het meisje neer toen die door haar benen zakte en huilend op de grond zat. Ze ontfermde zich over haar. Ze vond het meisje aardig, alhoewel ze zo tegen haar had gedaan. Toch had het meisje iets. Ze keek haar glimlachend aan en bleef dicht tegen haar aan zitten. Ze voelde de adem van het meisje in haar nek. Ze vond het lekker. Catelin was ook vaak alleen. En kon ook niet altijd haar ei kwijt. Wat vond ze het toch lekker om zo dicht tegen iemand aan te zitten terwijl degene huilde. Ze had het vroeger al fijn gevonden om anderen te troosten. En bovendien zichzelf te troosten bij anderen. "St.. Je hoeft niks te zeggen." Catelin drukte het meisje steviger tegen zich aan. Crepe ging achter een konijn aan dus daar had Catelin nu even geen last van. Ze keek nog steeds naar het meisje. Herrineringen kwamen nu omhoog. Toen ze met Cilla van de buren kuste. Ze vond het toen zo vreselijk spannend. Het meisje leek erop. Maar het was haar zeker niet. Ze wachtte tot het meisje wat zou zeggen.

{Ooh, gaan wij ineens ook lesbisch doen?? Maar die arme Jack dan XD (bi kan natuurlijk ook)}

Erica voelde hoe ze tegen het meisje werd aangedrukt. Ze had zich voorgesteld als Catelin. Erica zelf kon niks zeggen, die kon alleen maar huilen. Normaal gesproken troostte zij altijd iedereen, werd zelf bijna nooit getroost. Erica kroop dichter tegen Catelin aan, voelde alles door de dunne stof van hun zomerkleding. Een rilling trok over haar rug. Het huilen werd minder toen Erica aan Ciara dacht. Hoe zou zij voelen, zo dicht tegen haar aan? Zacht, gespierd, ertussenin? Ach, ze wilde haar toch niet. Erica begon meteen weer harder te huilen. Het dunne laagje kleren dat Catelin aanhad werd helemaal nat van haar tranen, Erica hoopte maar dat ze het niet erg zou vinden. Haar gesnik was door het hele bos te horen. Zou Catelin eigenlijk haar kreet gehoord hebben? Over dat ze verliefd was? Ach. In ieder geval zou ze nog niet zeggen dat ze lesbisch was, anders was de kans ongelooflijk groot dat het troosten over was. Geen goed idee. Mensen gingen altijd zo raar doen als ze het vertelde. Eerst zeiden ze: "Niks mis mee toch?" maar namen daarna wel altijd afstand. De meisjes dan, de jongens vonden het apart maar deden verder niet moeilijk. Alsof je op alle meisjes was als je lesbisch bent. Vreemd...
Erica haalde diep adem, die huilbui had haar toch wel goed gedaan. Ze veegde de laatste tranen uit haar ooghoeken en fluisterde: "Dank je..." Dat Catelin nog zo aardig deed terwijl ze zo onaardig tegen haar was. Al was dat niet omdat ze het zelf wilde, maar toch.. "Ik ben Erica."

catelin voelde hoe het t-shirt wat ze aan had langzaam zwaarder werd. of het kwam van de tranen wist ze niet maar ze wist wel dat ze hier nog wel een tijdje zat. Haar ogen stonden lief. Ze dacht aan Jack.. Ze vond hem zo onbeschrijflijk knap. Haar hand woelde door haar haar en ze voelde een zomerbriesje over haar wangen strijken. Ze voelde een regendruppel langs haar wang lopen. Maar het regende toch niet? Het was haar eigen traan die als een dikke drup op haar t-shirt belandde. Samen gepaard met die van Erica. Ze voelde dat ze ontspande. "Hoi Erica. " Ze keek haar aan, toen knikte ze even maar wachtte nog even af wat het meisje zou gaan doen, als zij naar huis ging dan zou Catelin ook gaan. Ze haalde haar Iphone uit haar zak en duwde hem tegen haar or nadat ze het nummer van haar ouders had ingetoetst. Ze wachtte even af. "Hoi mam, ik kom zo.. Ja Crepe is hier ook. Ik kom zo mam, maak je maar niet druk. " Catelin gaf een kusje door de telefoon en hoorde de schelle pieptoon van het ophangen door haar oor sissen. Ze keek naar het meisje. "Moeders.." Ze snikte even en veegde toen haar tranen af. "Sorry. " Ze kroop dichter tegen een boom. Die was niet zo zacht als Jack.. Maar het ging wel. Ondanks dat het nu wat frisjes begon te worden. Ze knoopte haar jack wat dichter dicht en leunde tegen het meisje.

[haha.. Vroeger was Catelin het (A) Maar nu veranderd. Dus Jack zit nog wel even veilig bij me.. Denk ik (A) ]