Een poesje?

Erica zat er al een tijdje over te dubben of ze nog een huisdier wilde naast Jolie, haar paard. Het zou niet veel extra tijd moeten kosten, want Jolie werd door de manege ook al verzorgd, dat zat bij de prijs inbegrepen toen haar ouders besloten het voor haar te betalen. Een klein katje zou misschien wel leuk zijn...
Elke dag als ze naar het café moest kwam ze langs de dierenwinkel en zag de diertjes triest in hun hokjes zitten. Katten en honden hoorden niet in een dierenwinkel volgens haar, maar hier gebeurde het gewoon. Ooit had Erica gehoord dat in Nederland katten en honden niet in een dierenwinkel verkocht mochten worden, een goede wet. Als ze een katje zou nemen zou ze tenminste één uit die hachelijke situatie kunnen redden. Ze zou actie voeren tegen katten en honden zo verkopen. Ze hoorden niet in een hok.
Na lang nadenken besloot ze toch maar één poesje te kopen. Erica deed het uit principe gewoonlijk niet, maar er was eentje die haar altijd nog triester en verlangender naar een beter leven aankeek. Erica's hart brak gewoon bij het zien van dat lijden, ze kon het niet aan haar bij die engerd van een verkoper te laten. Dat arme poesje, in een dicht hok omdat ze er anders uit zouden kunnen klimmen... Het was gewoon dierenmishandeling.
Ze liep de winkel in, een grote chagrijnig uitziende man verwachtend. Het bleek een heel aardige man te zijn, die haar graag wilde helpen. Maar zodra hij het over de dieren had, leek het alsof hij het over een stuk speelgoed had. Dat viel haar behoorlijk tegen, dieren waren levende wezens die ook een goed leven verdienden! Terwijl de man over de kooi hing om haar poesje eruit te halen, duwde ze hem aan de kant en deed zelf het hok open. De kittens keken naar haar op, en begonnen te jammeren en langs haar mouwen die in het hok hingen eruit te klimmen. Erica pakte er twee op en hield ze in haar hand. Ze waren zelfs nog te jong om weg te mogen bij hun moeder, ze waren ongeveer 5 weken in plaats van 7-8 weken! De beestjes in haar hand waren intussen op haar schouders geklommen en begonnen haar kopjes te geven. "Hoe kunt u die kleintjes hier zo laten zitten!" brieste Erica van woede. "Het is geen eten of speelgoed, het zijn levende wezentjes. Ze hebben liefde en warmte nodig, zeker op die leeftijd. Als het had gekund zou ik ze allemaal meenemen. Maar dan blijven ze in die ellende hangen, het is beter er maar een te redden en voor de rest actie voeren, want dat ben ik zeker van plan! Als het aan mij zou liggen zou er morgen een grote groep mensen staan om hier te zorgen dat u geen katten en honden meer verkoopt! Ik weet dat dat in andere Europese landen ook niet meer mag, nou nog even ervoor zorgen dat dat hier ook gebeurd." Intussen had ze de kleine poesjes terug gezet en haar poesje eruit gehaald. Met een klap gooide ze het geld op de toonbank. "Denk maar niet dat ik hier ooit nog iets koop," riep ze hem na toen ze naar buiten liep met Amara, haar nieuwe poesje.