Rustig wandelen.

Christof liep met rustige passen door het bos. Eigenlijk was hij er niet echt op gekleed voor een boswandeling. Hij had een net pak aan maar dat maakte hem niet uit. Hij moest gewoon even ontsnappen van thuis. Hij was nog maar pas verhuisd maar hij haatte het hier nu al. Na een tijd lang wandelen stopte Christof en ging tgen de stam van een boom zitten. Alles was nu even beter dan thuis. Hij trok zijn stropdas los. Hij was het een beetje zat om telkens maar te moeten doen wat zijn ouders van hem verlangde. Het liefst zou hij gewoon gitaar spelen en zingen. Christof keek even op toen hij voetstappen hoorde. Veel aandacht bestedde hij er verder niet aan. Waarschijnlijk was het iemand die aan het joggen was of ook een boswandeling maakte.

Erica's haflinger Jolie was net overgekomen uit York (Nee, niet New York maar York XD) samen met haar ouders, en ze wilde gelijk een buitenrit maken door het bos dat achter de manege lag. Haar ouders waren ondertussen aan het onderhandelen over de prijs van de stalling. Erica's ouders waren heel gemiddelde mensen, gemiddeld inkomen maar wel met een eigen manege in York. Vandaar dat ze zelf ook een paard had, omdat ze ongeschikt bleek te zijn voor manegewerk kreeg Erica Jolie. Het was een eigenwijze haflinger die precies deed wat ze zelf wilde, behalve bij haar. Dat verbaasde haar zelf soms ook, maar ze was meteen verknocht geraakt aan haar. Ze was er dan ook niet blij mee geweest toen ze haar had moeten achterlaten bij haar ouders. Gelukkig kwam deze uitkomst er en was ze weer verenigd met haar schatje. Vlug zadelde ze haar op, deed het hoofdstel om en liep naar buiten. Daar singelde ze aan en stapte op. Jolie begon te hinniken zodra Erica haar gewicht in het zadel plaatste. Een zweepje had ze altijd voor de zekerheid bij zich, maar ze gebruikte hem eigenlijk nooit. In een rustige stap liepen ze het bos door. Bij een oude grote boom ergens halverwege het bos zat een jongen. "Haai," zei Erica vrolijk. "Waarom zit je in de winter buiten, in de sneeuw tegen een boom aan? Heb je het niet koud?"

Christof keek op naar het meisje dat op een haflinger aan kwam rijden. Kennelijk had hij haar gehoord. Hij vond al dat de voetstappen zo zwaar hadden geklonken in de sneeuw. Hij glimlachte even flauwtjes naar haar. ''Zolang ik maar niet thuis ben is kou wel mijn minste probleem'' zei hij met diezelfde flauwe glimlach. Hij stond op en klopte de sneeuw van zijn nette broek af. Gelukkig was het maar sneeuw en was dat makkelijk weg te krijgen. ''Maar ik had zelf ook niet echt verwacht iemand tegen te komen'' vervolgde hij en keek het meisje weer aan. ''Mijn naam is Christof. Christof von Dort. Ik ben hier nieuw. Aangenaam'' zei Christof en maakte eerst zijn stropdas weer vast. Daarna stak hij zijn hand uit naar het meisje om haar beleefd de hand te schudden. Ineens viel van de boom waar hij zojuist nog onder had gezeten een dik pak sneeuw op zijn hoofd en schouders. ''Allhoewel. Wat betrefd de kou is dit nu iets teveel van het goede'' grijnsde Christof terwijl hij de sneeuw uit zijn haren schudde.

Erica glimlachte. "Ik ben Erica. Erica Miracle, en dit hier," ze gaf haar pony een halsklopje, "Is Jolie. Ik ben hier ook nog redelijk nieuw, ik had een studiebeurs gekregen voor de universiteit hier. Ja, halverwege het jaar. Ik vond het ook raar, maar ze beweren dat ik hoogbegaafd ben. Ik hou het op een goed geheugen." Ze zag dat hij zijn stropdas wat verstelde. 'Kakker!' schoot door haar hoofd. Meteen schudde ze die gedachte af, het was tenslotte ook deel van hun schooluniformen. Hij zou dat ook gewoon aan kunnen hebben. Terwijl hij zijn hand uitstak viel er vanuit de boom boven hem een enorme berg sneeuw op hem. Erica lag dubbel boven op Jolie. "Ik had je gewaarschuwd," wist ze met moeite uit te brengen. Op dat moment besloot Jolie dat het genoeg was geweest om stil te staan, en dat maakte ze duidelijk door hard te hinniken. "Ik denk dat Jolie het een beetje zat is om stil te staan," grijnsde Erica. "Wil je achterop? Dan kunnen we gewoon doorkletsen en paardrijden is echt niet moeilijk, zeker niet als je achterop zit. Wij doen al het werk. Jolie draagt ons en ik leid ons. Goeie deal he?"

''Blij dat iemand het leuk vind'' zei Christof maar moest zelf toch ook wel grijnzen om de sneeuw die bovenop hem was beland. Hij keek een beetje onzeker naar Jolie. ''Ik weet het niet hoor. Ik ben niet zo fantastisch met dieren. Los van het feit dat ik er nooit echt dichter bij in de buurtg kom dan plaatjes in het boek. Mijn ouders zijn nogal ouderwets en streng'' zei Christof. Uiteindelijk besloot hij toch maar achterop te gaan. Wat had hij te verliezen! Daarbij hij had altijd al eens willen paardrijden, al was het maar achterop bij iemand anders. Ondanks alles was Christof best lenig. Het kostte hem maar weinig moeite om achterop Jolie te klimmen. In het begin zat het een beetje ongemakkelijk maar Christof vond van zichzelf dat hij maar niet zo moest zeuren. ''Dus jij gaat hier ook naar de universiteit?'' Het was meer een bevestiging dan een vraag.

Erica probeerde zo goed mogelijk haar lach in te houden, en na een tijdje kreeg ze het weer onder controle. "Er is niks engs aan Jolie hoor, het is een superschatje," stelde ze Christof gerust. Na een tijdje besloot hij toch maar met haar mee te rijden en sprong zonder moeite achterop. "Jij bent lenig," zei ze verbaasd. Zachtjes spoorde ze Jolie aan, die in een rustige stap haar weg vervolgde. Blijkbaar had ze door dat ze iemand zonder ervaring op haar rug had. "En ja, ik ga hier ook naar de universiteit. Ik doe een opleiding dierengeneeskunde, dat is om dierenarts te worden. Verder doe ik op de Zang-academie ook nog een studie zang. Ik ben hard bezig met zangeres te worden. Als je een keer wilt luisteren," kletste ze maar door, "Moet je een keer meegaan naar café de Dronken Kip. Daar geef ik twee keer per week optredens. Ik werk ook gewoon achter de bar daar. De eigenaar, Peter is echt superaardig. Hij heeft allemaal dingen daar voor me geregeld zodat ik kan optreden bij hem." Erica lachte. "Vooral uit eigenbelang, want hij is enorm fan van me en hij krijgt altijd extra veel klanten door mij." Ze merkte dat ze weer eens teveel aan het praten was. "Ik klets teveel door over mezelf. Vertel jij eens wat meer over jezelf."

Christof glimlachte even om Erica's verbaasde reactie om zijn lenigheid. ''Het mag er misschien niet zo uit zien maar ik ben niet iemand die graag stilzit'' zei hij kalm. Hij luisterde ook naar haar zonder haar ook maar een keer te onderbreken. Christof was oprecht geintereseert in wat Erica te vertellen had. Vooral toen ze over de zang academie begon. ''Het maakt niet uit dat je veel praat. Ik luister graag naar je'' zei hij daarna met een kleine glimlach. ''Maar oke. Nou ik ben hier zelf pas naartoe verhuisd. Ik ben geboren in Duitsland en ben op mijn vijfde naar Parijs verhuisd. Nu woon ik sinds kort dus hier. Ik tennis veel en doe elke ochtend aan joggen. Ik ben eigenlijk nog nooit in een cafe geweest alleen maar restaurants. Mijn ouders willen graag dat ik advocaat wordt. Ik maak hier mijn rechtenstudie verder af. Maar wat ik zelf het liefst wil is gitaar spelen en zingen. Niet dat ik daar op hoef te rekenen. Mijn vader haat muziek'' zei Christof.

Kaitlyn liep naar het bospad 10 minuten weg van haar huis. Na een tijdje lopen hoorde ze opeens stemmen. Kaitlyn liep rustig door en was erg nieuwsgierig wie er nou aan het praten zou zijn. Toen ze een hoekje om liep zag ze een ruiter op een pony en een jongen. De mensen zaten te praten. '[i]Wat vreemd! Wat doet een jongen hier in een pak? Ik heb toch ooit eens dat meisje gezien, maar waar?' dacht Kaitlyn. Ze leip naar het meisje en jongen toe. 'Hoi' zei Kaitlyn vriendelijk.